Stokpaardrijden

Wie tijdens carnaval in Oeteldonk (Den Bosch) rondzwalkt, kan ze overal tegenkomen: de Stok- en Biezenpèrdjes van de Prinselijke Ruiterij. Een stuk of twintig jonge gasten met een wit stokpaardje tussen de dronken benen. Briesend en galopperend stuitert het gezelschap door de binnenstad. En hou ze in Godsnaam uit elkaar: de Biezenpèrdjes hebben rode jassen, de Stokpèrdjes blauwe jassen. Er zijn er voor minder in de Dommel geflikkerd tijdens carnaval.

Advertenties

Trage letters

Laaggeletterdheid is een groot probleem, stellen experts. Liefst 2,5 miljoen mensen in Nederland van 16 jaar en ouder hebben moeite met lezen, schrijven, en/of rekenen, aldus de stichting Lezen en Schrijven. De West-Brabantse ziekenhuizen Bravis en Amphia besloten daarom om hun communicatie tegen het licht te houden. Het moet simpeler, toegankelijk voor iedereen.

Wachtrij

De Efteling kondigde deze week aan te willen experimenten met de wachtrij voor de Python. De meest populaire attractie van het park heeft nogal structureel last van overlopende wachtrijen. Dus is het plan nu om bezoekers via een app ’s ochtends een tijdvak te laten reserveren. Ik vind dat dus helemaal niets.

Hormooncoach

Net van ferry Newcastle – IJmuiden af gekomen, laad ik de BN De Stem-app op mijn mobiel. Ook tijdens de vakantie moeten er columns geschreven worden en ik heb u al genoeg vermoeid met mijn belevenissen uit Schotland. Tijd voor een beetje meer lokaal nieuws. En bij de afdeling ‘celebrity’ weet ik ineens weer waarom ik er altijd een beetje tegen opzie om weer naar mijn vaderland terug te keren. Ik citeer even: ‘Monique Westenberg, de 39-jarige vriendin van zanger André Hazes (23), heeft een hormooncoach in de arm genomen die haar moet afhelpen van aanhoudende stemmingswisselingen.’

Kissing gates

Het recht van overpad nemen ze hier in Schotland nogal serieus. In principe mag je overal komen, als je de privacy van anderen maar respecteert, de dieren niet stoort en je rotzooi opruimt. Hier geen aangeharkte, geasfalteerde en stuk bewegwijzerde wandelpaden. Hier geen jengelende kinderen, ratelende buggy’s, schijtende honden en kluitjes bejaarden gewapend met nordic walking sticks. Je kan hier in de Scottish Borders uren lopen zonder iemand tegen te komen.

Natuurlijk

Tijdens de reis van Londen naar Scottish Borders kwamen mijn lief en ik vast te zitten in de altijddurende files op de M6. Nederlanders die een uurtje vastzitten rond Amsterdam of Utrecht moeten hun knopen tellen: de files hier doen haasje-over met elkaar. Tijdens het filerijden krijg je echter wel mooi de tijd om over allerlei zinloze dingen na te denken. Zeker als de rest van de inzittenden in een bijna zombie-achtige staat voor zich uit staart.

Big Ben

Vandaag hoorde ik hem voor het eerst in het echt, de Big Ben in Londen. Samen met mijn lief stapte ik uit de underground bij Westminster station. Het eerste dat ik van de Britse hoofdstad meekreeg, na het halfduister van de metro, die in elke wereldstad dezelfde inwisselbare grauwheid kent, waren de eerste drie kwarten van het overbekende wijsje, elk kwartier een kwart langer. Ding, dong, ding, dong, etc.

Vrienden

Een maand of wat geleden kreeg ik een heel vreemd berichtje in mijn Facebook messenger. ‘HG*^%*&BVBN’ stond er, of zoiets. Afzender was een oude vriendin van de middelbare school. Niet zo maar een vriendin, maar mijn beste maatje. Zelfs mijn getuige op het huwelijk tussen mijn lief en mij. Maar ik had het contact verloren. Soms heb je vrienden in jaren niet gezien.

Mustafa

Afgelopen week reed ik in Hilversum, richting Mediapark, toen mijn motor ineens heel erg moe werd. Ik heb hem toen maar even op zijn rechterzijde te ruste gelegd. Sommige mensen menen dat de openbare weg daar geen geschikte plaats voor is, maar ik dacht daar anders over, mede doordat mijn remreflex de oorzaak was van de onzachte aanraking met het Hilversumse asfalt.

Petrichor

Iedereen kent het geurtje wel. Als het midden in de zomer heeft geregend na een lange periode van droogte. Diep adem halen. Je ruikt de natte wereld: zoet, fris en vol belofte voor een mooie zomer. Ik snuffel altijd even, maar ik wist niet dat er een wetenschappelijke naam voor was. Gisteren las ik het online: petrichor. Het komt van ‘petra’, dat rots betekent. En van ‘ichor’, het legendarische spul dat de Griekse goden in hun aderen hadden stromen.

Bikers for Christ

Uw nederige columnist heeft afgelopen vrijdag na veel bloed, zweet en tranen zijn motorrijbewijs gehaald. Wachtend op de komst van zijn nieuwe rijbewijs – vijf werkdagen! – ligt hij besmeurd met olie onder zijn schuurijzer. Welk een mannenleven openbaart zich. De geur van uitlaatgassen, de smaak van remvloeistof, het klotsende geluid van de bezine in de tank. Nou ja, dat dus. En ja, dat is een midlifecrisis. En nee, ik schaam me er niet voor. En ja, het is allemaal heel primair en primitief.

Sonneveld

Gisteren zou Wim Sonneveld zijn honderdste verjaardag hebben gevierd. In 1974, op 56-jarige leeftijd overleed hij al, aan een tweede hartaanval. Hij behoort tot de Grote Drie van het Nederlands Cabaret, samen met Toon Hermans en Wim Kan. Hoewel ik van een beduidend latere jaargang ben, de wereld werd in 1978 pas verblijd met mijn aanwezigheid, ken ik het werk van deze oude knarren goed.

Condoom

De pil is uit. En met condooms rondlopen is not cool. Dit valt zo ongeveer op te maken uit het jongste onderzoek van het kenniscentrum Rutgers. Meiden kiezen steeds vaker voor andere vormen van anticonceptie, zoals spiraaltje of prikpil. Of ze kiezen ervoor om überhaupt geen voorzorgsmaatregelen te nemen. Condoom op zak lijkt de verantwoordelijkheid van de (jonge)man: de helft heeft altijd een comdoom op zak, tegen een kwart van de meisjes. Tegelijkertijd vindt meer dan de helft van de meiden het niet echt cool als een vent altijd een condoom op zak heeft: die is op seks uit.

Zelfbestuur

Het land bestuurt zichzelf. Regering of geen regering. Nu onze Jessias voor de tweede maal zijn poot stijf hield bij het onderwerp migratie, is de formatie voor de zoveelste keer mislukt. Ik kan er niet van wakker liggen. Omdat ik ze begrijp. Omdat ik er niets van merk.

Last

‘Kom je het journaal kijken?’ vroeg mijn lief. Normaal gesproken wel. Acht uur, vaste prik. Ik hou van gewoontes en rituelen die de tijd in overzichtelijke stukken knippen. Maar deze avond niet. ‘Nee, lieverd. Vandaag kijk ik even niet mee.’ Ik kruip achter mijn pc en start een videogame. Even weg van de wereld. Even weg van het geweld. En de waanzin. En het verdriet. Ik kan het niet dragen.

Magie

Ik keek deze week naar de rituele dans op het Binnenhof rond de mislukte formatie. En ik verlangde naar de koning, een raar gevoel voor een republikein als ik. Toen ik Rutte, Buma, Pechtold en Segers zag otteren om elkaar meer of minder subtiel de schuld te geven, moest ik aan Magic the Gathering denken. Dat moet ik natuurlijk even uitleggen.

Shit happens

De film Forrest Gump heeft veel indruk op mij gemaakt. Vol met wijze levenslessen. ‘Het leven is een doos met chocolaatjes: je weet nooit welke smaak je krijgt.’ En: ‘Als je het niet meer weet, dan ren je, zo hard als je kunt’.

En dat doet de mentaal achtergebleven titelheld dan ook. Hij rent en rent en rent, tot zijn baard aan zijn navel reikt en hij een grote groep volgelingen heeft verzameld. Een van de volgelingen stapt in een hoopje stront. Forrest Gump reageert met de iconische zin: ‘Shit happens’.

Maxima

Gisteren vierde koningin Máxima haar 46ste verjaardag. Als er iemand is die de cynische republikein in mij kan laten wegsmelten is het Máxima wel. Ze is de redder van de Nederlandse monarchie, en wel om een heleboel redenen.

Maniakaal

‘De God die dit universum schiep, is duidelijk een gek, een absolute maniak en een totale egoïst.’ Deze verbale oprisping komt niet van een reaguurder op GeenStijl.nl – daarvoor zitten er te veel moeilijke woorden in – maar van de bekende acteur Stephen Fry. In de televisieshow The Meaning of Life (2015) kreeg Fry de vraag wat hij tegen God zou zeggen.

Seculier Allerheiligen

4mei. De dag dat Nederland twee minuten stil staat bij de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog: Joden, verzetsmensen en geallieerde soldaten. Het emotionele gewicht van 4 mei is groot. Het is een van de laatste collectieve ‘feestdagen’ die ons als natie bindt. Er zijn toespraken, kransleggingen, het luiden van de doodsklok, massa’s mensen op de been, het Wilhelmus weerklinkt. Stilte. Rituelen. Gewijde teksten.