Hij leeft!

Het is vroeg in de ochtend. De vogels vliegen over je heen, terwijl de wind de bladeren van de struiken laat trillen. Het is doodstil om je heen. De zon is nog niet opgekomen, maar door de schemering kan je alles zien: het gras, de aangeharkte paden, de stenen, de bloemen, een verdwaald knuffeltje, de stemmen van lang geleden. Je knielt neer in de dauw op het gras. Je buigt je lichaam voorover tot je voorhoofd bijna de steen voor je aanraakt. Je vingers raken de koude steen aan, je nagels volgen de sporen van de woorden in de steen. Je duwt harder alsof je door de steen heen kunt duwen. Maar je kunt hem niet meer aanraken. Je woelt met je handen door de losse aarde rond de steen, maar je kunt hem niet meer voelen. Je lippen fluisteren zijn naam, maar hij kan je niet meer horen. Je tranen maken de aarde tot modder, maar je kunt hem niet meer proeven.

De hemel was leeg

Er was eens een God, die het erg druk had. Elke dag zette hij de raderen van het universum in werking. Hij berekende de bewegingen van de sterren en de kracht van de opkomende zon. ’s Nachts rustte hij niet. Hij zat dan op zijn hemelse troon met de twee weegschalen van tijd en ruimte in zijn handen. Rustig bungelden ze op en neer, nooit te veel naar beneden, nooit teveel naar boven. En terwijl hij zijn evenwicht bewaarde, stroomden elke nacht ontelbaar veel engelen langs zijn troon. In hun handen brachten zij hem wierook en papier. Op die papiertjes stonden boodschappen van zijn schepsels geschreven. ‘God, geef me dit of dat. Lieve God, maak die of die beter. Lieve God, geef dat ik sterven kan…’ En elk papiertje dat de engelen hem kwamen brengen, liet hij geduldig voorlezen. Meestal zij hij niets, soms schudde hij zijn hoofd. Knikken kon hij eigenlijk niet. Er was tenminste geen engel die zich dat herinneren kon.

Herinnering van 1989

Het was in 1989. En ik weet het nog zo goed. Het lokaal was leeg. De deur stond half open. Ik gluur naar binnen en zie in de verre hoek een stapel verfrommelde papiertjes liggen. Klaas van Vliet schreef elke les zijn schrijfblaadjes vol met schaamteloos seksuele toenaderingen. Niet dat iemand er nog op reageerde. Het was regel in onze klas dat elke ontvanger de propjes seks in een hoek wierp. En aan het einde van de week mocht Klaas in elke klas zijn zooi komen opruimen.

Dead poets live forever. Levensbeschouwelijke filmgesprekken

“De film Chocolat geeft prachtig weer hoe mensen op vele manieren hun verlangens onderdrukken. Hoe moeilijk het is om erachter te komen waarnaar je werkelijk verlangt en hoe moeilijk het is om aan deze verlangens te beantwoorden. Je leven inrichten naar je eigen wensen geeft je alle bewegingsvrijheid, het is onbegrensd. Maar juist deze open ruimte jaagt veel mensen angst aan, richtlijnen geven namelijk houvast. Deze richtlijnen hebben daarom ook hun functie maar de film waarschuwt voor het slaafs naleven hiervan. Weet wat je drijft en laat je niet blind door het leven meevoeren. De smaak van vrijheid is net als de chocola verleidelijk, maar pittig. Je moet er mee om kunnen gaan.”

Bewust leven

Wie ‘bewust leven’ zoekt via internet komt zo’n anderhalf miljoen hits tegen. Vaak gaat het over spiritualiteit, positive thinkingen mind styling, maar net zo goed over bewust koken, bankieren of vrijen. De mooiste vond ik die van een verzekeringsmaatschappij. De ‘Bewust-leven-uitvaartpolis’: wie bewust gezond leeft, verdient volgens hen een lagere premie. Heeft de verzekerde een gezond gewicht en rookt hij niet, dan krijgt hij een extra lage premie.

Hilarisch natuurlijk, die verzekering, maar het zette mij wel aan het denken: bewust leven met het oog op je onvermijdelijke overlijden. Bewust leven om goed te sterven. De meeste verhalen over bewust leven gaan over het hier en nu. Hoe je beter in je eigen vel kan komen te zitten, een gelukkige relatie kan opbouwen of de aarde zo min mogelijk kan belasten. Allemaal hier en nu. Maar die gekke uitvaartpolis wijst wel op een eeuwenoud christelijk idee, waarbij het bewuste – of ‘goede’ – leven alles met je eigen dood te maken had. Bewust leven is bewust sterven.

Brief van Jezus: ‘Hallo’

Beste….,

Ach ja, ik weet niet eens je naam. Je hebt er zeker weten één, waarschijnlijk met zorg en liefde door je vader en je moeder uitgekozen. Ik zou je naam moeten weten. Ik behoor die te weten. Maar hij ontglipt me gewoon even…

Volgens mijn naam was ik voorbestemd om te redden. Of eigenlijk: de Eeuwige zou zijn werk door mijn handen doen. Maar het enige dat ik kon doen, was tekenen in het zand. Een naam kan een hele belasting zijn, zoveel hoop wordt erin opgesloten. Teveel hoop voor één mens om te dragen. Ze noemde mij naar één van de priesters uit het roemruchte verleden toen de wereld nog jong was. En naar één van de priesters die onder tranen terugkeerde naar hun vaderland. ‘De Eeuwige redt…’, maar waarvan en tegen welke prijs?

Almost incomprehensible

In the archives of the former Dutch government in The Hague scholars have discovered a rare document from the year 2007. The language in which the document was stated – an old European language – is almost incomprehensible for modern day readers. Our European forefathers at the beginning of the 21st century used to speak a great number of different languages, all connected to a specific part of Europe.

The newly discovered document speaks about some kind of competition, organized by a society that has long since disappeared, called ‘Our Language’. This organization was dedicated to maintaining and stimulating the sheer endless and unpractical variety of European languages by trying to preserve one of them: Dutch. Dutch was spoken by a approximately 15 million people that lived in the area between Berlin en the North Sea.

‘Our Language’ asked the readers of its magazine to submit their ideas about the state of their Dutch language in the year 2082. They clearly hoped to preserve their already declining tongue, but, as everyone can observe, their efforts were futile, as their paper cannot be read anymore except by some experts.

Bron: Bijdrage, Onze Taal

Verder dan je ogen reiken

Tiny’s pieper gaat af. Mevrouw Kouwenaar, ziet ze op haar display. Op een draf verdwijnt ze richting kamer 15, waar ze het oude vrouwtje in erbarmelijke toestand aantreft. Mevrouw Kouwenaar is zwaar dement en volstrekt afhankelijk van hulp van derden. Ze heeft geen controle meer over haar spieren, noch over haar darmen. Nu krijgt ze wel incontinentiemateriaal, maar mevrouw Kouwenaar is altijd een dame van stand geweest. Toch probeert ze steeds om zichzelf te verschonen. Maar dat gaat jammer genoeg nog vaak mis. Zo ook nu. De ontlasting zit op haar huid, haar kleren en haar meubels. Mevrouw Kouwenaar zit angstig en vol schaamte op haar vuile stoel. Ze huilt zachtjes. Ze ziet er onmenselijk vies uit. Dan kijkt ze op en zegt met een nauwelijks hoorbare stem “Sorry hoor, ik wil je niet tot last zijn.”

Stille Nacht, Heilige Nacht

Stille nacht…

Het is stil op straat. De weinige mensen die je nog ziet, lopen snel door de bittere kou op weg naar vrienden en familie. Door de ramen heen schijnt gedempt licht naar buiten en de tuintjes zijn versierd met knipperende lampjes in rood, groen, blauw, geel en wit. In de versgevallen sneeuw zie je slechts enkele voetstappen en bandensporen.

…Heilige Nacht…

Want het is kerstavond. De gezelligste en leukste avond in het jaar. Cadeautjes geven aan elkaar, lekker eten en drinken, laat opblijven voor de kleintjes. Heel wat mensen gaan die avond naar de kerk, want het is de heilige nacht dat Jezus, Gods zoon, geboren is. Daar branden de kaarsen, geurt de wierook en vullen bekende gezangen de ruimte.