Weblog van een cultuurtheoloog
Afgelopen week reed ik in Hilversum, richting Mediapark, toen mijn motor ineens heel erg moe werd. Ik heb hem toen maar even op zijn rechterzijde te ruste gelegd. Sommige mensen menen dat de openbare weg daar geen geschikte plaats voor is, maar ik dacht daar anders over, mede doordat mijn remreflex de oorzaak was van de onzachte aanraking met het Hilversumse asfalt.
Iedereen kent het geurtje wel. Als het midden in de zomer heeft geregend na een lange periode van droogte. Diep adem halen. Je ruikt de natte wereld: zoet, fris en vol belofte voor een mooie zomer. Ik snuffel altijd even, maar ik wist niet dat er een wetenschappelijke naam voor was. Gisteren las ik het online: petrichor. Het komt van ‘petra’, dat rots betekent. En van ‘ichor’, het legendarische spul dat de Griekse goden in hun aderen hadden stromen.
Ik ben een wielerliefhebber. Niet om er op te zitten. Daar heb ik een motor voor. Nee, om er naar te kijken, de koene ridders op hun stalen ros, beukend tegen een koppige Alpenberg. Het is een gevaarlijke sport, niet voor mietjes. Dat weten de renners, dat weten de toeschouwers, dat weten de sponsoren. Valpartijen zijn van alle tijden, heel soms met dodelijke afloop.
Doorgaan met het lezen van “De Tour is verworden tot een SM spektakel”
Uw nederige columnist heeft afgelopen vrijdag na veel bloed, zweet en tranen zijn motorrijbewijs gehaald. Wachtend op de komst van zijn nieuwe rijbewijs – vijf werkdagen! – ligt hij besmeurd met olie onder zijn schuurijzer. Welk een mannenleven openbaart zich. De geur van uitlaatgassen, de smaak van remvloeistof, het klotsende geluid van de bezine in de tank. Nou ja, dat dus. En ja, dat is een midlifecrisis. En nee, ik schaam me er niet voor. En ja, het is allemaal heel primair en primitief.
Gisteren zou Wim Sonneveld zijn honderdste verjaardag hebben gevierd. In 1974, op 56-jarige leeftijd overleed hij al, aan een tweede hartaanval. Hij behoort tot de Grote Drie van het Nederlands Cabaret, samen met Toon Hermans en Wim Kan. Hoewel ik van een beduidend latere jaargang ben, de wereld werd in 1978 pas verblijd met mijn aanwezigheid, ken ik het werk van deze oude knarren goed.
Je kent het wel. Je bent 12, 13 jaar. Je moet ongelooflijk nodig pissen, op een weg midden tussen de weilanden. Alleen een wei met koeien, wat prikkeldraad en houten paaltjes. En om je ‘je-weet-wel’ voor niet-aanwezige perverselingen te verbergen, pis je voorzichtig maar zeer nodig tegen een van de paaltjes. Blijkt het ijzerdraad geen prikkeldraad, maar schrikdraad. Je krijgt een schok die je twee uur daarna nog steeds in je onderbuik voelt. Dat doe je dus nooit meer.
Doorgaan met het lezen van “Suske en Wiske en het schokkende schrikdraad”
De pil is uit. En met condooms rondlopen is not cool. Dit valt zo ongeveer op te maken uit het jongste onderzoek van het kenniscentrum Rutgers. Meiden kiezen steeds vaker voor andere vormen van anticonceptie, zoals spiraaltje of prikpil. Of ze kiezen ervoor om überhaupt geen voorzorgsmaatregelen te nemen. Condoom op zak lijkt de verantwoordelijkheid van de (jonge)man: de helft heeft altijd een comdoom op zak, tegen een kwart van de meisjes. Tegelijkertijd vindt meer dan de helft van de meiden het niet echt cool als een vent altijd een condoom op zak heeft: die is op seks uit.
Het land bestuurt zichzelf. Regering of geen regering. Nu onze Jessias voor de tweede maal zijn poot stijf hield bij het onderwerp migratie, is de formatie voor de zoveelste keer mislukt. Ik kan er niet van wakker liggen. Omdat ik ze begrijp. Omdat ik er niets van merk.
Het is een slecht seizoen voor de populistische medemens. Heb je de afgelopen decennia hard gewerkt om politiek een vuist te kunnen maken, smelt als je werk als sneeuw voor de zon.
Doorgaan met het lezen van “Barre tijden voor het populisme”
‘Kom je het journaal kijken?’ vroeg mijn lief. Normaal gesproken wel. Acht uur, vaste prik. Ik hou van gewoontes en rituelen die de tijd in overzichtelijke stukken knippen. Maar deze avond niet. ‘Nee, lieverd. Vandaag kijk ik even niet mee.’ Ik kruip achter mijn pc en start een videogame. Even weg van de wereld. Even weg van het geweld. En de waanzin. En het verdriet. Ik kan het niet dragen.
Ik keek deze week naar de rituele dans op het Binnenhof rond de mislukte formatie. En ik verlangde naar de koning, een raar gevoel voor een republikein als ik. Toen ik Rutte, Buma, Pechtold en Segers zag otteren om elkaar meer of minder subtiel de schuld te geven, moest ik aan Magic the Gathering denken. Dat moet ik natuurlijk even uitleggen.
Terwijl het kwik hier de dertig graden ruimschoots overschrijdt en Nederland zich koestert in een roze wielergloed, terwijl de NAVO nog bijkomt van dreumes Donald en Schippers haar formatiekoers verlegt, sloop er een klein berichtje door de media. Op 18 november 2017 zal Sinterklaas aankomen in het Friese Dokkum. Een gevaarlijke keus?
Doorgaan met het lezen van “Sinterklaas naar Dokkum, loopt dat wel goed af?”
De film Forrest Gump heeft veel indruk op mij gemaakt. Vol met wijze levenslessen. ‘Het leven is een doos met chocolaatjes: je weet nooit welke smaak je krijgt.’ En: ‘Als je het niet meer weet, dan ren je, zo hard als je kunt’.
En dat doet de mentaal achtergebleven titelheld dan ook. Hij rent en rent en rent, tot zijn baard aan zijn navel reikt en hij een grote groep volgelingen heeft verzameld. Een van de volgelingen stapt in een hoopje stront. Forrest Gump reageert met de iconische zin: ‘Shit happens’.
Gisteren vierde koningin Máxima haar 46ste verjaardag. Als er iemand is die de cynische republikein in mij kan laten wegsmelten is het Máxima wel. Ze is de redder van de Nederlandse monarchie, en wel om een heleboel redenen.
Maandag 15 mei 2017 zal de geschiedenisboeken ingaan als een zwart dag voor alle Suske & Wiske-fans in Nederland en Vlaanderen. De klassieke jeugdhelden uit 1945 kregen van de tekenaars een facelift. Suske draagt een rode hoodie en een foute kuif. Wiske heeft heupen, billen en borsten gekregen. En ik vind het helemaal niets. Noem mij ouderwets. Noem me een fossiel. Noem me een stripmastodont. Ik vind het he-le-maal niets.
‘De God die dit universum schiep, is duidelijk een gek, een absolute maniak en een totale egoïst.’ Deze verbale oprisping komt niet van een reaguurder op GeenStijl.nl – daarvoor zitten er te veel moeilijke woorden in – maar van de bekende acteur Stephen Fry. In de televisieshow The Meaning of Life (2015) kreeg Fry de vraag wat hij tegen God zou zeggen.
4mei. De dag dat Nederland twee minuten stil staat bij de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog: Joden, verzetsmensen en geallieerde soldaten. Het emotionele gewicht van 4 mei is groot. Het is een van de laatste collectieve ‘feestdagen’ die ons als natie bindt. Er zijn toespraken, kransleggingen, het luiden van de doodsklok, massa’s mensen op de been, het Wilhelmus weerklinkt. Stilte. Rituelen. Gewijde teksten.
Rikko Voorberg, de woedende en vloekende Amsterdamse dominee, boegbeeld van progressief-protestants Nederland, geliefde gast bij verlichte links-elitaire kerkfeestjes en gevierd salon-bevrijdingstheoloog, heeft Groot Nederland op de kast weten te jagen. Voorwaar best een prestatie waar je trotst op mag zijn. Rikko haalde zelfs Geenstijl.nl, een prestatie waar ik met enige jaloezie naar kijk. ‘Daar is de volgende mafklapper die Dodenherdenking wil uitbuiten voor zijn eigen morele rukfeestje,’ aldus taalvirtuoos Pritt Stift op Neerlands onderbuikigste weblog.
Doorgaan met het lezen van “Rikko’s 3000 kruizen en onze collectieve schuld”
Afgelopen woensdag reisde ik met de trein vanuit Groningen naar Den Bosch. Daar was een driedaags congres over migratie, vluchtelingen en vreemdelingen, en of God daar nu wel of niet iets mee van doen had. Ik was er draaierig van.
Het is deze week vijftig jaar geleden dat The Beatles het legendarische album Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band uitbrachten. In 1967 – mijn ouders kenden elkaar toen nog niet eens – vormde het album een van de hoogtepunten van de hippy-beweging met hun Peace, Love & Harmony. 1967, het jaar van de Summer of Love, van rotsvast geloof in een betere wereld.
