Weblog van een cultuurtheoloog
In juni was ik getuigen van het vormsel van een goede vriendin. Ik was haar vormselgetuige, een grote eer. Voor de gelegenheid en op verzoek mocht ik een gebed uitspreken dat nu in het parochieblad van Den Haag is verschenen. Ik publiceer hem graag, met toestemming hier.
.
Commentator en cultuurtheoloog Frank Bosman maakt zich zorgen na het zien van het televisieprogramma Tussen Kunst en Kitsch. Daarin werden twee, in de rooms-katholieke zeer bekende objecten getoond aan experts die niet wisten waar ze mee te maken hadden. ‘Een land dat zijn geschiedenis niet kent, heeft geen toekomst’, vindt Bosman.
Doorgaan met lezen “Gebrek aan kennis christendom zorgelijk”
De laatste decennia lijkt het politieke toneel de religie uit het theater te hebben verdreven. Of is dit louter een West-Europese opvatting? En hoe zit het historisch gezien met de rol van religie in theater? De KNAW was zo vriendelijk mij uit te nodigen over dit onderwerp een korte lezing te geven op 28 april in Amsterdam.
Trouw heeft op de voorpagina cultuurtheoloog Bosman aan het woord gelaten over het ‘we’-gevoel dat bij het WK hoort. Volgens hem heeft het ermee te maken dat we weinig dingen meer hebben waarmee we ons met z’n allen onbekommerd verbonden kunnen voelen en het doorbreekt ook het dagelijks bestaan. ‘Verbondenheid in deze tijd is zeldzaam geworden. Er zijn maar weinig dingen waarin we met z’n allen onbekommerd ‘wij’ kunnen zijn. (…) Met het WK stappen we even uit de normale tijd. Het doorbreekt ons normale bestaan.’
Bron: Trouw, Journaal (NOS, radio 1)
Update: Op 17-06-14 was Bart Smout van de Volkskrant zo vriendelijk mijn interview te citeren.
Gisteren (22-03-10) werd bekend dat mgr. Woorts een brief had gezonden naar alle diocesane priesters en pastorale teams. Hierin gaat de hulpbisschop en liturgisch censor in op de media-aandacht voor een ‘verbod’ op bepaalde liturgische gezangen, voornamelijk die van Huib Oosterhuis. Nu heeft ook bisschop Hurkmans per brief gereageerd.
In verschillende media werd vorige week melding gemaakt van wat wel ‘liturgische censuur’ werd genoemd. Mgr. Woorts en pastoor Cor Mennen zouden als respectievelijke censors (‘controleurs’) van de bisdommen Utrecht en ‘s-Hertogenbosch een hele rits gezangen van onder andere Huib Oosterhuis verboden hebben voor liturgisch gebruik. Een grote rel was (wederom) geboren. Woorden als ‘censuur’, ‘onderdrukking’ en ‘dictatuur’ werden gebruikt.
De Maand van de Spiritualiteit, de Dag van de Arbeid, de Week van het Nederlandse Levenslied, de Dag tegen Analfabetisme…. Het lijkt op een laatmoderne variant van de oude liturgische kalender met zijn Kerst-, Paas- en Pinkstertijd, de heilige van de dag, novenen, hoog- en ‘normale’ feesten. Voor allebei de ‘kalenders’ geldt: het is een manier voor mensen om aandacht te vragen voor een bepaald onderwerp (geestelijk of seculier), maar vooral om de tijd te ordenen in begrijpelijke brokjes. We leven van Zomer naar Kerst, niet van september naar december.
