In het Katholiek Nieuwsblad van 17 juni kruiste ik de spreekwoordelijke degens met Monica Raassen over de stelling: “Het is terecht dat racisme als institutioneel probleem wordt erkend en aangepakt.” Persoonlijk vond ik het nogal een ingewikkelde stelling, want ik “praat vanuit een blank privilege” immers. Uiteraard ben ik blij dat institutioneel racisme wordt aangepakt – wie kan daar nu tegen zijn? Tegelijkertijd waarschuw ik voor teveel naïef optimisme. “Toch moeten we proberen (…) om het midden te houden tussen dom fatalisme van ‘mensen discrimineren nu eenmaal’ en het het dom idealisme van ‘als we het hard aanpakken, verdwijnt het.’ De geschiedenis wijst uit dat het niet zo werkt.’
Volgens mij heeft het thema van intergenerationele verantwoordelijkheid – wij zijn verantwoordelijk voor de fouten van onze voorouders – eigenlijk een seculiere vertaling van het aloude idee van de erfzonde. “Je erft een systeem met goede en slechte zaken van je ouders. Als samenleving probeer je een antwoord te vinden op die intergenerationele verantwoordelijkheid; als gelovigen leven we met de spanning tussen het ideaal van het ongebroken leven en de weerbarstige werkelijkheid.”
Bron: Katholiek Nieuwsblad
Frank G. Bosman 