In het Katholiek Nieuwsblad van deze week ging de discussie over huisartsen en dat zij zich vak overvraagd voelen door hun patiënten die soms om ’t minste of geringste aan de telefoon hangen. Ik vroeg echter om clementie voor de zeikers. Immers, soms bellen mensen met vage of niet bestaande klachten de huisarts. Zij hebben misschien een andere behoefte: aan een luisterend oor, iemand die hun ziet en aandacht geeft. We splitsen het nu op in twee categorieën: mensen die de huisarts wel, en mensen die de huisarts niet nodig hebben. Maar daar zit nog een categorie tussen, die misschien wat anders nodig heeft, namelijk geestelijke gezondheidszorg.
In de basis is het een politiek probleem. Mensen hebben het aan zichzelf te danken dat de gezondheidszorg is afgebroken. Immers, het Nederlandse volk beslist bij elke verkiezing opnieuw dat de VVD de grootste partij wordt. De VVD wil ons doen geloven dat er mensen zijn die de zorg belasten, terwijl ze geen zorg nodig hebben. Feit is dat mensen, die vroeger misschien in de kerk kwamen om te biechten, ook een uitlaatklep nodig hebben. Nu zijn de wachttijden voor de geestelijke gezondheidszorg lang, dus kun je het hun niet kwalijk nemen dat ze naar de huisarts gaan.
Bron: Katholiek Nieuwsblad
Frank G. Bosman 