Het Katholiek Nieuwsblad vroeg mij om een reactie op de overheidscampagne om dood en sterven bespreekbaar te maken. Natuurlijk wilde ik dat.
Zijn er mensen die dat niet vinden? Natuurlijk moet je erover praten, want iedereen gaat dood. We praten allemaal over dingen als gelukkig worden, rijk worden en op vakantie gaan. Het is dan altijd afwachten of die dingen gaan gebeuren. Maar dat je dood gaat, weet je zeker. In plaats van te praten over dingen, waarvan we niet zeker weten of ze gaan gebeuren, kunnen we het beter hebben over wat zeker gaat gebeuren.
Dat het in dit verband meestal vooral gaat over wel of geen euthanasie, begrafenis of crematie, bewijst nog maar eens dat wij in onze postmoderne samenleving niks met de dood kunnen. Want het begin en het einde van het leven laten zich niet regisseren. We proberen dat wel met zaken als abortus en euthanasie, maar we weten allemaal dat het daarmee niet dicht geregeld is.
Als christen word je voldoende met de dood geconfronteerd; elke zondag horen we verhalen over een doodgemartelde man. Maar als iedereen ophoudt christen te zijn, wanneer hoor je dan over de dood spreken? Dan krijg je een folder van de overheid over hoe je met de dood moet omgaan. Ik mag hopen dat christenen het op een minder deprimerende manier over de dood hebben. Als Kees dood is, weten we immers dat het niet het einde van het verhaal is. In die hoop leven wij. Dat noemen we geloven.
Bron: Katholiek Nieuwsblad
Foto: SIRE
Frank G. Bosman 