In het Katholiek Nieuwsblad schreef ik over het idee om het biechtgeheim op te offeren ten bate van het vangen van boeven. Ik denk dat dit een slecht idee is. Ik zei daarover het volgende:
Niemand zal ooit zeggen dat een advocaat zijn beroepsgeheim moet breken. Waarom priesters dan wel? Als een advocaat een pedofiel als cliënt heeft, mag hij het beroepsgeheim niet breken. Er zit een soort inconsistentie in dat denken. Dat is bijzonder irritant.
Iedereen denkt dat biechten werkt als een soort sigarettenautomaat. Een pedofiel komt bij de priester, krijgt een pakje vergeving en klaar. Nee!
Vergeving is niet gratis, wel conditioneel. Je moet berouw hebben, het voornemen hebben het nooit meer te doen en van plan zijn het aangedane leed te compenseren. Bij dit onderdeel hoort een gerechte straf.
Je kan alleen maar verwachten dat mensen die iets zeer ernstigs op hun kerfstok hebben, niet naar je toekomen als ze weten dat je dit gaat doorvertellen aan de politie. Een goede vriend van mij is priester. Hij had eens een iemand te biechten en zei toen: “Ik wil je graag de absolutie geven, maar ga je eerst aangeven bij de politie. Als je in je cel zit, kom ik langs om vergeving te geven.” Aldus geschiedde. Zo kan het ook… De priester is misschien wel de enige die zo iemand kan aansporen om zich aan te geven.
Bron: Katholiek Nieuwsblad
Frank G. Bosman 